60 jaar geleden viel er genoeg regen in onze geliefde Rif en waren de waterputten vol. Na het vertrek van de eerste migranten werd het alsmaar droger en droger en vanaf de jaren 80 werden de waterbronnen steeds droger en viel er steeds minder regen. Regen werd onvoorspelbaar en de boer kon niet meer vertrouwen op de regenval om goed te kunnen boeren. Zonder genoeg water is er nu eenmaal geen leven. Het lijkt erop dat de Rif rouwt om het vertrek van haar bewoners. Er ontstond een leegloop. Ze vertrokken met honderdduizenden en het land rouwde om haar mensen en werd maar droger en droger. Riforest doet zijn best doet om de Rif opnieuw tot leven te brengen en heeft dit gebied omarmt. We gaan spreken met een man die zijn best doet om de Rif iets groener te krijgen. We gaan met hem praten over onder andere fruitbomen planten, samenwerking met lokale boeren en nog veel meer. Persoonlijk ben ik een groot liefhebber van dit initiatief.
Het Riffijnse gedicht van Hamid Boussedra: ‘Brood’
Door vermoeide handen,
is het brood gekneed en geplet,
het gerstebrood,
wordt in de aardewerk pan gelegd.
De olijfolie is een medicijn,
ranzige boter in overvloed,
thee in de glazen,
met alsem uit de moestuinen.
Iedereen heeft gegeten en gedronken,
mannen en vrouwen,
kleine kinderen,
hebben hun buiken gevuld,
ze springen en spelen,
in de binnenplaatsen.
Iedereen dankt God,
voor de oneindige overvloed,
samenwerking brengt ons
naar eeuwige broederschap.
Het gedicht is vertaald door Khalid Mourigh.
